Pech-op-de-snelweg

Goedemorgen, -middag, -avond allemaal!

Ja, ik weet het: het is nog maar kort geleden dat ik een stukje op deze site heb geschreven, maar ik kan het nu toch niet laten om jullie weer te vermoeien met een paar regels over ons wel en wee hier.

Vanmorgen speelde zich weer een geweldige scene voor mijn neus af: ik zat op 1 van de zeldzame terrasjes die deze stad rijk is (ja, ik weet het: weer een coffee-to-go…. Ik ben hard op weg om een echte Amerikaan te worden…) en naast mij zaten 2 dames, van ik gok een jaar of 55 – 60. Nou dacht ik dat Nederlanders het alleenrecht hebben op luid praten in het openbaar, maar geloof me: ze verliezen het echt van de gemiddelde Amerikaan!! Het was ook bij deze dames erg moeilijk om het gesprek niet te volgen. En al snel hoorde ik de volgende dialoog (vrij naar het Nederlands vertaald voor de minder- goed-Engels-sprekenden):

1 van de 2 zat te vertellen over haar vakantie huis ergens in Florida. Hierop vroeg de ander waarom ze daar niet vaker naar toe ging (ze was er net 2 maanden geweest), waarop ze antwoordde met een zeer verveeld gezicht:
(Dame 1) “Tsja, anders had ik geen echtgenoot. En ik moet hem 1 keer per maand wel even zien.”
(Dame 2) “ Nee, waarom? Dan bel je hem toch af en toe?”
(Dame 1) “ Ja, maar 1 keer per 3-4 weken is nog wel te doen.” Hoe doe jij dat dan?”
(Dame 2) “ Oh, hij is nooit thuis hoor!” Dus dat is nu nog geen probleem, maar dat wordt nog wat! Hij mag dus echt NOOIT met pensioen gaan!!”

Vervolgens verstond ik een aantal zinnen (gelukkig) niet, omdat het gesprek op “fluistertoon” verder ging…, waarschijnlijk omdat het toen over ”echte” prive zaken ging…, maar het onderwerp werd afgesloten met de opmerking: Yeah, but if he dies I don’t get any money…!
Je begrijpt dat ik er toen maar een coffee-to-GO van heb gemaakt, en er snel vandoor ben gegaan voordat ik daadwerkelijk getuige was van het beramen van een moord;)!!!

Verder gaan we dit weekend voor een aantal dagen naar een natuurpark in Ohio. Lekker wandelen en zwemmen bij nog steeds een temperatuurtje van rond de 30 graden;)… (Sorry, deze laatste opmerking was niet om jullie jaloers te maken). Dit is een herkansing voor een weekendje weg van 1 week geleden… We strandden toen namelijk erg voortijdig en waren na enkele uren alweer terug op ons thuishonk… Oke, even de korte versie van ons pech-op-de-snelweg-avontuur:

Wij zijn er inmiddels achter dat goedkoop duurkoop is, als het op auto’s aankomt…. Toen we ongeveer 50 kilometer van Pittsburgh waren, waren we luid kinderliedjes aan het zingen….maar op een gegeven moment kwamen we er toch echt achter dat de loeiende bas die we hoorden, niet Rogier’s prachtige stem betrof… Gelukkig konden we een carpool plaats bereiken, waar we al snel zagen dat de gehele uitlaat los onder de auto hing.
Na wat gebel en geregel kwam er een sleepwagen voor rijden. De chauffeur was trouwens nog een “bijzonder” geval;): toen ik heb voor het eerst zag, dacht ik: “ Wat heeft die een rare bobbel onder zijn onderlip zitten??” Maar toen ik eenmaal in de vrachtwagen zat, kwam ik er al snel achter wat dat was: pruimtabak!!! Dat hij de hele weg terug naar Pittsburgh in een vies, bruin uitgeslagen, cola-flesje spuigde….brrrr, ik krijg er nog kippenvel van, als ik daar aan denk… En eveneens aan zijn rijkunsten….Hij vertelde toen we 1 minuut bij hem in de auto zaten, dat hij vannacht tot 2 uur gewerkt had en toen om half 4 was opgestaan om weer te beginnen…. En dat was te merken!!! Rogier zat naast hem en regelmatig schoot Rogier’s hand uit om het stuur even te corrigeren…. Alleen Lenore vond het een geweldig avontuur want die mocht eindelijk eens een keer in zo’n grote “Vrawa” (= vrachtwagen in Lenoriaans) zitten en heeft de hele weg met een grote glimlach zitten kijken! Maar Rogier en ik waren ERG blij dat we veel te vroeg, eindelijk, weer thuis waren!!!

Dus laten we hopen dat we komend weekend wel onze bestemming bereiken!!!

Groetjes uit Pittsburgh!